Het drama van mezelf zijn!

Ik ben wie ik ben en ik ben zoals ik ben.

Ze zeggen dat ik mijn manier van zijn moet veranderen, natuurlijk ga ik dat niet doen, waarom zou ik dat doen? Altijd op mijn punt en ik weet niet waarom.

Ik ben Natalia en ik ben 22 jaar oud. Toen ik klein was, was ik erg onderdanig, stil en correct, een braaf meisje. Op de basisschool en middelbare school zakte ik nooit voor een enkel vak, ik was superrustig, ik reageerde of antwoordde nooit bot tegen iemand en zeker niet tegen ouderen. Maar ik groeide op, ik groeide op en ik ontwikkelde mezelf, ik ontwikkelde mijn karakter en ik deed het heel goed. Ik heb heel lang niets gezegd en alles over me heen laten komen, respectloosheid aanhoren, opmerkingen over mijn lichaam. En waarom over mijn lichaam? Omdat ik dun was, ik zeg 'was' omdat vanuit mijn perspectief en met de zelfverzekerdheid die ik vandaag de dag heb, ben ik een heel eind gekomen. 7 maanden geleden begon ik met fitness, ik ging 3 maanden lang regelmatig, daarna stopte ik omdat ik moest werken. Ik ben 2 maanden geleden weer begonnen en tegenwoordig ben ik consistent. Er wordt gezegd dat je 6 maanden nodig hebt om consistent te zijn en gemiddeld 1 tot 2 jaar om resultaten te zien, maar na 2 maanden kijk ik mezelf in de spiegel en vind ik mijn lichaam mooi, ik vind het leuk hoe ik eruitzie, iets wat ik voorheen niet kon zeggen. Voorheen was ik superdun en vocht ik constant tegen mijn demonen, tegen mijn gedachten, tegen mijn geest, tegen de kutcommentaren van anderen, die spottende lachjes van vreemden maar ook van mijn familie...