Ik ben wie ik ben en ik ben zoals ik ben.

Mensen zeggen dat ik moet veranderen, maar dat ga ik natuurlijk niet doen. Waarom zou ik dat doen? Ik sta altijd mijn mannetje, en ik weet niet waarom.

Ik ben Natalia en ik ben 22 jaar oud. Toen ik klein was, was ik erg onderdanig, stil en correct, een braaf meisje. Op de basisschool en middelbare school heb ik nooit een vak gezakt. Ik was super rustig, reageerde nooit terug en was nooit onbeleefd tegen iemand, laat staan tegen ouderen. Maar ik groeide op, groeide op en ontwikkelde me, ontwikkelde mijn karakter en dat deed ik heel goed. Ik heb veel tijd doorgebracht zonder iets te zeggen en alles te laten gebeuren, ongeschikte opmerkingen te horen, respectloze opmerkingen over mijn lichaam. En waarom over mijn lichaam? Omdat ik mager was. Ik zeg 'was', want vanuit mijn perspectief en met het zelfvertrouwen dat ik nu heb, ben ik een heel eind gekomen. Zeven maanden geleden ben ik begonnen met trainen, ik deed dat drie maanden lang en stopte toen omdat ik moest werken. Twee maanden geleden ben ik weer begonnen en nu ben ik consistent. Mensen zeggen dat je zes maanden lang moet trainen om echt consistent te zijn en een jaar of twee nodig hebt om resultaten te zien. Maar ik kijk mezelf na twee maanden in de spiegel en ik vind mijn lichaam leuk, ik vind leuk hoe ik eruitzie, iets wat ik vroeger niet kon zeggen. Vroeger was ik super mager en vocht ik constant tegen mijn demonen, tegen mijn gedachten, tegen mijn geest, tegen de smerige opmerkingen van anderen, dat spottende gelach van vreemden en ook van mijn familie...