Dramat bycia sobą!

Jestem tym, kim jestem i jestem taki, jaki jestem.

Mówią mi, żebym zmienił sposób bycia, oczywiście tego nie zrobię, dlaczego miałbym to robić? Zawsze na swoim i nie wiem dlaczego.

Nazywam się Natalia i mam 22 lata. Kiedy byłam mała, byłam bardzo uległa, cicha i grzeczna, wzorowa dziewczynka. W szkole podstawowej i średniej nigdy nie oblałam żadnego przedmiotu, byłam bardzo spokojna, nigdy nikomu nie odpowiadałam ani nie odzywałam się niegrzecznie, a tym bardziej do osób starszych. Ale dorastałam, dorastałam i kształtowałam się, kształtowałam swój charakter i zrobiłam to bardzo dobrze. Spędziłam dużo czasu w ciszy, słuchając wszystkiego, co mi mówiono, słysząc braki szacunku, komentarze na temat mojego ciała. A dlaczego na temat mojego ciała? Bo byłam chuda, mówię „byłam”, bo z perspektywy i pewności siebie, którą mam dzisiaj, zrobiłam ogromny postęp. 7 miesięcy temu zaczęłam chodzić na siłownię, chodziłam regularnie przez 3 miesiące, a potem przerwałam, bo musiałam pracować. Wróciłam 2 miesiące temu i dzisiaj jestem regularna. Podobnie mówi się, że trzeba spędzić 6 miesięcy, żeby być regularnym, a średnio od 1 do 2 lat, żeby zobaczyć rezultaty, ale ja po 2 miesiącach patrzę w lustro i podoba mi się moje ciało, podoba mi się to, jak wyglądam, czego wcześniej nie mogłam powiedzieć. Wcześniej byłam bardzo chuda i ciągle walczyłam z demonami, z moimi myślami, z moim umysłem, z gównianymi komentarzami innych, z ich szyderczymi śmiechami, zarówno osób mi obcych, jak i mojej rodziny...